Paarse vrijdag, 15 december 2018

Gisteren was het paarse vrijdag: Nooit van gehoord, net zoals van Black Fryday, waar ik al over geschreven heb. Paarse Vrijdag, zo werd me in de loop van de dag duidelijk, is de dag, waarop extra aandacht wordt besteed aan homo’s, lesbiennes, transgenders, enz.  Tja.

Met het woordje “Tja” geef ik aan, dat ik niet goed weet, hoe ik met zo’n dag om moet gaan. Ik heb het idee, dat er al heel veel aandacht wordt besteed aan dit onderwerp.

Wat mij opviel, was het verhaal van Rob, een jongetje van 12 jaar. Jongetje, al zal hij me dat woord misschien niet in dank afnemen. Rob was de vorige avond uit de kast gekomen: hij had zijn ouders verteld, dat hij op jongens viel. De woorden, die hij gebruikte, de toon, waarop hij sprak, vond ik heel opvallend. Zo volwassen. Als ik niet wist, dat hij 12 jaar was, zou ik zo geloven, dat er een volwassen man van midden 20 aan het woord was.

Datzelfde gevoel had ik ook al, toen ik die 2 kinderen hoorde, die uitgezet dreigden te worden. Zo volwassen klonken ze.

Worden deze kinderen te vroeg volwassen?

Ik heb veel kinderen gehoord en gezien in groep 8. (Beginnende) pubers. Ik kan me niet herinneren, dat zij zo volwassen klonken. Natuurlijk moet je hen serieus nemen. Hun gedachten en gevoelens zijn serieus. Maar ze zijn nog wel kind. Mogen ze dat alsjeblieft ook zijn?

Al die aandacht voor extreme gevallen, ik heb er moeite mee. Wie vaart daar wel bij?

Als ik heel eerlijk ben, heb ik medelijden met deze kinderen. Ze worden, naar mijn gevoel, gedwongen volwassen te worden, door de aandacht, die er aan hen besteed wordt.

Nee, ik begrijp het allemaal niet.