Weer zo’n woord, dat je de hele dag door hoort. Als je erop gaat letten, wordt het bijna vermakelijk.
Bijna. Het is niet echt, of liever: echt niet om te lachen. Het staat trouwens niet eens in mijn oude Koenenwoordenboek. Vanavond hoorde ik minister Slob het gebruiken. Onacceptabel, dat een leraar van een scholengemeenschap in Rotterdam moet onderduiken, omdat hij bedreigd wordt, zei hij. President Macron zei het in het Frans na de moord op de Franse leraar. Ook in het Duits en in het Engels klinkt het bijna dagelijks hetzelfde.
Als iets acceptabel is, kun je er mee leven, niet van harte, maar toch. Als iets onacceptabel is, kun je er echt niet mee leven. Daar moet iets aan gedaan worden. Ja, maar wat? Dat is de vraag.
Onacceptabel dat mensen bedreigd worden; dat mensen zich bewust niet aan de coronaregels houden; dat er gepest wordt op school; dat er gediscrimineerd wordt op kleur, geslacht, afkomst. Noem maar op.

Ik vind het onacceptabel, dat we dat woord wel gebruiken, maar er geen conclusies aan verbinden. En ja, dan denk ik toch weer terug aan mijn tijd op school. Straf volgt op de zonde. Dat is logisch. Dat vonden mijn leerlingen ook acceptabel, geloof/hoop ik… Ik vond het altijd heel lastig om een passende straf te bedenken. Strafwerk, hm. Daar was ik niet zo van. De straf moest zinvol zijn, vond en vind ik. En dan ging het om simpele dingen: een pen afpakken, te laat komen., Ik noem maar wat.

Pesten was een andere zaak. Dat moet je grondig aanpakken. In die categorie passen ook de huidige onacceptabele gedragingen. Het gaat daarbij om respect hebben voor elkaar. Dat bereik je niet met straf. Dat is een levenshouding. En dat leer je thuis. Onze kinderen zijn echt geen prinsen en prinsessen, zoals nogal eens gedacht wordt. Zij moeten vanaf hun jeugd leren, dat ze rekening moeten houden met anderen. Iedereen maakt fouten, jij ook. Iedereen heeft goede kanten. Jij ook.

Nou, daar heb je wat aan in deze tijd van korte lontjes en een president van de VS die alleen zichzelf fantastisch vindt! (Daar is hij weer. Hopelijk niet lang meer).
En toch geloof ik dat we daar wel moeten beginnen: Je naaste liefhebben als jezelf. Dat betekent, dat je complimenten geeft als dat zo uitkomt en elkaar aanspreekt op gedrag, ook als dat zo uitkomt. Geen bedreigingen, geen discriminatie.

Nee, ik heb geen andere oplossing voor al die vreselijke dingen die er nu gebeuren. Ik denk er wel over na en ik moest dit even kwijt!