26 september 2019. Is het nu echt herfst?

Het is donderdagmiddag en buiten is het grijs. Zo nu en dan miezert het. Tja, eind september, de herfst is echt begonnen. Daar moet ik aan wennen. Ik houd zo van de zon, ’s morgens de deur gelijk open en buiten ontbijten, daarna naar mijn werk. Kort geleden zat ik nog te genieten van het beste ijs van de wereld in San Gimignano. Wie heeft er niet van gehoord? (deze selfie vind ik wel gelukt, trouwens). We hebben een fantastische vakantie in Italië gehad. Veel gezien, genoten van het heerlijke weer. Vorige week kwamen we terug. De volgende dag was er een afspraak voor de Voorleesexpres. Met voorlezer André ging ik voor de tweede keer op bezoek bij een Chinees gezin. Een meisje van bijna 5 jaar wordt al een aantal keren voorgelezen door André, maar hij ziet nog weinig vooruitgang. De moeder runde een cafetaria. Vreemd idee, want bij Chinees denk ik aan BabiPangang enz, niet aan kroketten en frikandellen. Maar goed, de cafetaria is inmiddels overgedaan aan een andere eigenaar en het gezin woont nu tijdelijk boven de zaak. Via een gammele buitentrap komen we boven. Daar is weinig ruimte. Hoe een gezin zo kan wonen, gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Ik zou gillend gek worden. Ik praat met de moeder ( al jaren in Nederland, maar nog steeds moeizaam Nederlands sprekend). Intussen gaat het best goed met het voorlezen. Ik hoor het meisje veel praten. We gaan dan ook weer wat zonniger naar huis.

Ook het werk met mijn leerlingen gaat in de volgende week heel fijn. Wat een onderwerpen hebben we weer bij de kop gehad. Nu komt de topografie ook aan de orde. Van wadlopen naar het Kurhaus, van Romeinse limes naar Giethoorn… Ik bedenk het niet, het gebeurt gewoon.

We hebben nog heel wat te bespreken in de herfst. Zonnig vooruitzicht!