De laatste dag van 2018

Ik ben sprakeloos. Niet van verwondering, maar omdat mijn stem het niet doet. Ik kan dus niet praten, maar wel schrijven. Nou ja: typen. 

Vorige week was ik wel heel erg verwonderd, toen ik op radio 1 een jongetje van 11 jaar een vraag hoorde stellen aan een filosoof. Elke dag was er in dat programma tijd voor vragen van kinderen. Deze keer vroeg het jongetje:"Kunnen we onsterfelijk worden?" Hij had kwallen ontdekt, die steeds verder evolueerden. Iets dergelijks zei hij. Ik snap het nog niet echt, maar daar gaat het me nu niet om. Ik hoorde het gesprek echt heel verbaasd aan. Dit jongetje begon al met het corrigeren van de presentator: De naam van de plaats, waar hij vandaan komt, werd verkeerd uitgesproken. Hij legde precies uit, waar deze plaats ligt en was verbaasd, toen de presentator niet precies wist in welke provincie deze plaats ligt. Zo ging het gesprek door. De presentator moet zich er niet gemakkelijk bij gevoeld hebben, maar hij ging gewoon door. Ik hoorde de verbazing en ook wel de lach in zijn stem. 

Eerlijk gezegd irriteerde me dit gesprek eerst heel erg: 11 jaar en dan alles beter weten. Weer zo'n kind, dat volwassen spreekt, maar eigenlijk in mijn optiek kind zou moeten zijn. Ik heb daar al eerder over geschreven. 

Daarna kreeg ik medelijden met dit jongetje. Ik vraag me af of hij echte vrienden heeft. Wie van zijn leeftijd begrijpt hem? Hoe gaan zijn ouders met hem om? Hoe gaat dat op school? Wie begrijpt hem echt?

Dat weet ik niet. 

Hoogbegaafd, dat is het woord, dat bij mij opkomt. Wat een problemen! Zwakbegaafd is moeilijk, maar misschien beter te begrijpen en mee om te gaan. 

Gisteren waren Sander, Mariet, Having en Thomas hier. Wat een verademing om dan Thomas te zien. Een jongetje, dat geniet van de oliebollen, mijn orgel ontdekt en geniet van een spelletje. 

We gaan het nieuwe jaar in. Ik heb over heel wat onderwerpen geschreven en dat blijf ik doen, ook in 2019. 

Misschien ben ik ouderwets, maar ik schrijf het toch:
Veel heil en zegen!!